حواله یوان چین

چینی به سه مجموعه تقسیم می‌شدند: عیدهای ملی، که در سراسر چین برگزار می شد؛ عیدهای استانی؛ و عیدهای محلی. عید محلی می‌توانست پای کوبی میلاد یکی‌از بزرگان که سرویس‌های متعددی حواله یوان چین به شهر یا این که روستای خویش کرده یا این که به دنیاآمدن یک شعر سرا یا این که هنرمند باشد. عیدهای محلی و استانی‌ای هم به افتخار تودی گُنگ برگزار میشد. عیدهای تائویی منحصر به فرد نظافت کردن شهر یا این که روستا از ارواح پلید، متانت مردگان، یا این که بزرگداشت نیاکان و طلب برکت از آنها بود. مهم ترین عید ملی «روز سال جدید» (پر اسم و رسم به «سال جدید چینی») بود که در روزهای اولیه تا پانزدهم اول ماه قمری برگزار می شد. در‌این مناسبت برای خوش‌آمدگویی به سال جدید ترقه درمی‌کردند و حریق بازی خط مش می‌انداختند و زائو شن را با سرعت هرچه کل‌خیس به افق می‌فرستادند. ترقه‌ها از نِی کم آب بامبو صحیح می شد. از بامداد ترقه در حریق می‌انداختند که با سروصدای متعددی می‌ترکید. سروصدای ترقه از همۀ منزل‌ها بلند بود و تعداد آنان بستگی به قدرت مالی خانواده داشت، ولی حریق بازی‌های همگانی را شهرداری ترتیب می‌اعطا کرد. «روز سال جدید» عموم مقدار متعددی خوک و مرغ و گوسفند راز می‌بریدند تا تضمینی برای حاصلخیزی زمین در سال نو باشد. آئینِ شن دزو (Shen Dzu = «خوک مقدس») منحصر این فرصت بود که در آن خوک‌هایی که تا آخرین مقدار ممکن پروار گردیده بودند در مسابقۀ وزن‌کشی کمپانی داده می‌شدند تا پیروز یعنی هنگفت ‌ترین و پروارترین خوک قبل از سایر برای ایزدان محلی قربانی خواهد شد. پرسنل دولت هفت روز تعطیلی داشتند. فروشگاه‌ها هم می‌بستند یا این که ساعت‌های کاری خویش را محصور می‌کردند. عموم شکر نعمت‌های سال قبل را به‌جا می‌آوردند و برای سال جدید فراهم می‌شدند.